Waar moeten we qua beleid en maatregelen over 30 jaar staan? Wat kunnen en moeten we nu doen om dat te bereiken? In zijn HilverZon University lezing ging spreker Jan Ros in op deze vragen. Ros is senior onderzoeker en projectleider bij het Planbureau voor de Leefomgeving en een van de rekenaars van het klimaatakkoord.
Het doel van het klimaatakkoord is het voorkomen van negatieve klimaateffecten door CO2 uitstoot, hield Ros zijn gehoor voor. Bij 2 graden opwarming zijn er gevolgen voor unieke en bedreigde systemen en weersextremen. Nu is er sprake van 1 graad opwarming en zien we al de effecten. Doorleven zoals we nu doen is geen optie. Dan stoten we 4000 gigaton de lucht in en zal de aarde 4 graden opwarmen. CO2 verminderen is dus nodig en kan ook volgens Ros door gebruik te maken van energieopwekking, waarbij geen fossiele grondstoffen worden gebruikt zoals snel hernieuwbare bronnen (zon, wind waterkracht) en langzaam hernieuwbare bronnen (biomassa en aardwarmte). De elektriciteit die Nederland kan opwekken met snel hernieuwbare bronnen zijn: wind op zee (50 tot 80%), wind op land (7-11%) en zonne-energie (10-25%).
Aandachtspunten
Om dit voor elkaar te krijgen, is het belangrijk om nu de aandachtspunten te benoemen. Zo is in Nederland niet voldoende ruimte voor windparken op het land en in de zee. Daarom is het cruciaal dat regio’s samenwerken om de opwekking van energie door zon en wind te optimaliseren. Ook moet nu de discussie over het plaatsen van zonnepanelen worden gevoerd. In hoeverre is het wenselijk om deze op water en akkers te plaatsen? In zijn betoog benadrukte Ros dat de energietransitie een maatschappelijk veranderingsproces is, waarvoor de wil aanwezig moet zijn. Als we transitie willen doorzetten zijn kennisontwikkeling, institutionele vormgeving, opleidingen in innovatieve technieken en een nieuwe infrastructuur nodig om het te kunnen doen.
